PLATTDÜÜTSCH/045: Appl-Muus (SB)

APPL-MUUS

"In't Leevn mutt een dat Muul jümmer so stellen, dat de Puckel sien Freeden hett", sinneer de lütt Feldmuus, as se an Sünndachmorrn ut eer Lock an een knorzi Boomstubben rutkiek. Se harr sick dat to eer Leevnsmotto mookt un weer man jümmers good dormit fohrt. Wenn een an eer vörbilöppt, denn grööt se, as sick dat hörn dee, un egol, wat Nobermuus, or een Muulwörp, de jüss mol ut sien Erdlock kröpp, vertell, se nickköpp fründli dorto. Kunn nix leegert geevn, as Aarger.

Lütt Muus harr denn uck 'n grootn Frünnkreis, se dreep sick faken mit sem ünnern Applboom un schnackt över Gott un de Welt. Ober se weer uck man gern mol alleen, um so eern Gedankn notohangn. Denn mook se sick dat an eern Huusingang an Boomstubbn kommodi, or, wenn mol besünners scheun Wedder weer, denn kledder se op de Stubbn ropp, dat se 'n fein Överblick op een wiedet Kornfeld harr. Besünners scheun weer't antokiekn, wenn de Korn riep weer un gülln in Sünnlich schimmer. Denn wuss se, dat dat in'e Schüün vun'e Buern uck tokoom Winner wor riekli wat to freetn givv.

Uck much se gern mol in't Dörp gohn, wo mang de Hüüs Kruut un Gemüs, Kratt un Nettln wussn. Dor kunn se gau langhuschn, denn de Minschn mit sem groote Fööt harrn je eer eegn Strootn un Weegn.

Fideel spazeer se denn dör't hooge Gras döör, dat een Katt se nie so licht sehn kunn, vun een Gorn to'n annern, vun Nober to Nober, ünner een Tuun dör, vörbie an de Port, wo faken de Minschn för 'n lüttje Piep un een Mundfull Snack stunn', ohn dat een eer wohr ward.

*

Eer Leevn kunn so scheun ween - geev dat nie düssn Applboom. Eegntli weer dat gonnie de Boom sülbn, mit de keem se nämli Summers as Winners heel good klor. Ober jeedet Johr to Harvstied, dor krich de Boom so een dickn, grootn, roodn Appl, de dor krall över eer Muuslock bummel un niescheri rünnerglup. Nich dat se bang weer, dat he eer op'n Kopp falln kunn - nää. Düsset freeke Stück, de kunn dat nienich lootn, all eer Doon un eern Snack mit de anner Lüüd to kommenteern.

Un nie blots dat: He aarger se jümmers dormit, dat he een veel beeter Loos in Leevn trockn harr, dor he vun sien Utkiek ut veel wieder sehn kunn as se. He wuss a lang vör eer, wenn een Trecker kummt or'n Meihdöscher, or wenn een Katt övert Feld sliek. Denn sech he eer dat, ober meis so loot, dat se em noch lachn hörn kunn, wenn se in heel Opreegn in eer Lock verswunn. In eer Oogn weer Appl een heel schlimm Schnarrenpüster, de vun nix 'n Ohnung harr, un dat aarger se an meistn.

*

Dat weer an een scheun Dach in Freuhharvst. Muus seet op eern Boomstubbn un dink so över dütt un dat no. De Sünn weer dorbie, rood as een Füerball an't Enn vun't Feld rintoseiln. As se dor so seet, wor eer ganz still, heemli un eegen tomood, un se frooch sick, wat dat wull dormit op sick harr, dat jeedn Dach de Sünn an een Enn vun Feld rinkröpp un an annern Morgn op'e anner Sied wor rut.

Dick Appl mark, dat se sick mit eer eegn Gedankn 'n beetn vertünnelt harr un wuss, dat he eer denn jümmers an bestn aargern kunn. "Wat mooks di wor de Kopp kruus um Sookn, de du doch nie verstohn kunns?" reep he eer to. Mol kiekn, ob he dat nich ut eer rutkiddln kunn.

Ober se wull nich mit em schnackn. Tscha, dach sick de Appl, denn mutt ick wull noch 'n beetn nohölpn. "Ick kunn vun hier boobn veel mehr sehn, as du op dien lüttn Boomstubb, Muus." Se anter noch jümmers nich. "Jo, ick kunn de Welt sehn, as se würkli is, un du, du büss je man so deep, dat du man nich mol över'n Grashalm röverkiekn kunns!"

Dat weer jüss dat, wat Muus an meistn kniep. Jo, de Appl dor boobn, de kunn wied över't Feld röverkiekn un wiss wuss he uck, wat dor mit de Sünn passeert.

"Meenst?" frooch se 'n beetn füünsch.

"Wenn'ck dat doch sech!"

"Un ... un worüm seilt de Sünn jeedn Oobnd dor achtern in't Kornfeld rin?"

"Na, dat kunn'ck di verklookfideln", bölk Appl eer klookschieteri to, un Muus düch meis, he wor dorbie noch'n Stück dicker un lüch noch rooder as vördem. "De Eer fritt se op!" Appl grien dorbie över beide Backn.

"Tüünkroom!" Ober so ganz seeker weer se sick nich, ob he nie rech harr. Dat gung 'n Streeml Tied üm, dor wuss se, worüm: "Kunn de Eer je gonnie, de Sünn kummt je annern Dachs op'e anner Sied wor rut!"

"Un ob se dat kunn". Appl sien Grien wor noch'n Stück breeder. "Du fritts doch uck dat Korn op. Över Nach löpp dat dör di dör un an annern Morgn, denn schieters' dat wor ut. Un jüss so mook dat uck de Eer mit de Sünn!" Appl weer heel tofreedn mit sien Anter.

"Dat kunns du vun dien Platz ut sehn?" So ganz löövn wull Muus dat nie, ober se kunn nix dorgegn seggn.

"Naja, nie so ganz. Ober wenn 'n beetn Winn weiht, un de Ass dorbie düchdi in'e Gang kummt, denn kunn'ck dat Muul vun'e Eer sehn."

"Hett se uck Teen?"

"Wiss doch! Ober so groot - grötter as dien Stubbn, de Wuttl un dien Huus tosoom!"

"Mannomann!" Muus wor ganz still.

Appl harr dor banni Spooß an, Muus 'n beetn to begriesmuuln. "Wenn du wulls, kunns je mool roppkoom un di dat ankiekn!" He wuss, dat se de lüttn Tilgn nich roppkleddern kunn, dor bruuk he nich bang ween. "Nu, jo, jüss nu kunn'ck dat sehn!", reep he un plier as dull to de Steed, wo de Sünn ünnergung.

"Wat!?"

"De Eer ritt eer Muul wied op!" Muus reck sick in'e Hööchde, as dat man gung, ober se kunn nich över't Kornfeld röverkiekn.

"Igittigittich, wat hett de vör'n lang Tong!" reep Appl. He weer so in Fohrt, dat he anfung to schaukln, um noch 'n beetn hööger to koom. Dorbie broch he de ganzn Ass in Gang, dat gung ropp un dool, ropp un dool, un mit'nmol, dor mook dat "Wumm" un kott dorno "Plitsch", un vör lütt Muus lich, as jeedet Johr, een groote Patschoon Applmuus.

Gau reep se all eer Frünn un Frünnins tosoom, sogor de oole Muulwörp döpp dorbie ween, un denn mookt se sick tosoom över düssn Appl, de no all Siedn utnannersprütt weer, her. Wat weer dat för'n Mampfn un Schmatzn, Giggln un Schludern. Un Muus dee sick banni wichdi, denn se kunn de annern nu vertelln, wat dat mit'e Sünn un de Eer op sick harr. Mannomann, se harr je al veele Appls vör eer Huusdöör bummeln hatt, un all Johr wor aargern se se, wo se man kunnt. Ober düssn, dat weer je mol een ganz plietschn ween.

"De is so klook ween, de harr Kohschiet in Düstern rüken kunnt. Man hölpn hett em dat uck nie, nu is'e doot", sech Muulwörp mit vull Muul mang twee Bissen Applmuus.

"Tscha", meen Muus sinnig, "wo wat starvt, ward uck wat arvt."

Erstveröffentlichung am 3. Februar 2003

21. Mai 2007