Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/047: De Neevlkohn (SB)


Artikellogo

DE NEEVLKOHN

Dat heet je, in uns modern Tied, dor hemm Gespinster un annere Weesn, de freuher noch an'e Sied vun Deerts, Minschn, Bööms un Blooms dat Lann bevölkern deen, keen Platz mehr. As de Iesnbohn anfung, mit luud Getöös dör't flache Marschnlann vun een Dörp to'n annere to zuckln, Audos lang de Strootn neihn un Latüchtn an't Strootnrand dat Duster verdrievn, harrn sücke Lüüd eer Heimat verlorn un sick viellich 'n anner Ort seuk, or se weern still ingohn, ohn dat een dorüm wohr ward.

Ober dat is gonnie so. Gespinster leevn noch jümmers ünner uns, un sowat as Audos verschraak se gewaldi, ober denn bruuk se man bloots eern Streemel Tied, un se harrn sick, jüss so as de Minsch sülm, in dat niege infunn un woogn sick schuu wedder för. Denn seuk se sick schaddi Steedn, un de Minsch wuss, worüm he besünners to schummri Winnertied lever Licht un Larm seuk: Weil he bang weer för aans, wat in'e stilln, düstern Eekn so rümspöökeln kunn. Dor düsse Wesn meisttieds nix mit'e Minschn to doon hemm wulln, keem man sick denn uck nich in'e Mööt.


*


Man af un an mol kummt dat denn doch dorto, dat man opnannerdreep. Un utreeknd Kassn Ohm, de gröttste Striedhammel un Opsnieder in't Dörp, een Kerl, de keeneen 'n Word lööv, weer dejenige, de op so een Weesn stött weer.

Kassn is so 'n Minsch, de Beer un Kööm al mit'e Moddermelk insuup harr. Sien Voder, Hein Ohm, weer 'n grootn Suupkopp, un sien Mooder, een heel stille Fru mit kanti Gesich, dat een nienich lachn sehn harr, weern nich veel tohuus, um sick um em to kümmern. Beid harrn hard to arbeidn, un liekers nich veel in'e Supp to krööm. So harr uck Kassn al freuh vun'e School afgohn mutt, um sick mit de een or anner Handriekn op'e Buusteed or bie 'n Buer een beetn Geld dortotoverdeen. Un jeede frie Stünn - dorvunn harr he veel - hung he, jüss as Voder, in Kroog, dat "Sprüttenhuus" rüm.

Keen Wunner, dat de Lüüd över de Ohmschn an küseln un brummen weern un uck aans, wat Kassn mook, in kotte Stückn riet. So kunn dat mit em nich wiedergohn, mummelt se, ober em mol 'n beetn ünner de Arms to griepn, dat wull denn doch keen. He harr keen Schangs, uck wenn he sick mol Meuch geev, funn keeneen 'n good Hoor an em. So wehr he sick denn uck un bitt as'n Keednhunn, un harr sick doröver bald mit Lütt un Groot vertörnt.

So gung dat mit em denn sien Wech, un man dreep em meis mehr duun als nüchtern an. Dorbie weer he 'n staatschn Kerl, uck gonnie mol dumm, ober he mookt je rein gonnix ut sick. Op aans un jeedn vergrellt, suup he denn noch mehr, un wenn he denn wor een Beer un'n Kööm toveel hett, rutsch em de Verstand in'e Buddel un he fung ers rech dat Strieden an.

In so een Tostand weer Kassn uck an een grimmeli griesen Januardach. He weer de Bäckersch 'n beetn to Hand gohn, harr de sworen Mehlsäck slepp, un weer denn, an loten Nomeddach, mit een poor Schiens in'e Dasch, in't Sprüttnhuus inkehrt.

Gau weer dat Geld utgeevn. He wull anschrievn, ober de Kröger kenn em allto goot un schüddkopp. "Krich 'ck je doch nie trüch!"

Kassn harr 'n Barg Knööv, he krich de Kröger bien Kroogn tofotn un treck em övern Thresn. Dor stött een Mann mit Antoch un dickn Smeerbuuck em in'e Sied. "Ick smiet 'n Runn!" reep he luud. "Kröger, geiht aans op mi!"

Kassn lött de Kröger los, un de beiel sick, de Glöös vulltomookn. Keeneen kenn düssn Mann, ober man froog nich lang. He betool de Reekn - wat wull man mehr. So schütt Kassn denn een Kööm no'n annern rünner un weer Klock een, twee, an freuhen Morgn sprüttnduun.


*


"'ck mutt no Huus", lall he, griep sick sien Jack un torkel op'e Stroot. Em wor heel plümerant tomood. Dat he gonnie mehr seeker op'e Been stohn kunn, harr he gonnich mark, as he noch op'n Borhocker seet. He funn Halt an een Strootnlatücht. Wo schall't langgohn? De Hüüs süchn een as dat annere ut. Op'e een as op'e anner Sied stunn an Börgerstieg Audos, un keen Minsch wied un sied. So hangel he sick vun een Strootnlatücht to de nexte - sien Huus weer je eegntli nich wied - as he mit'nmol vör'n Diek stunn.

Dat wor banni neevli, dat he bald nich mol mehr de Hann vör Oogn sehn kunn. "Wenn'ck - wenn'ck op'n Diek ropstieg", sech he to sick sülm, "denn kunn'ck dat aans beeter överkiekn". He aarger sick över sien dickn Kopp un harr banni Mööch, wat he seech, op'n Stutz op'e Reech to kreegn. He griep no dat Gatter, mook mit luud Quietschn de Poort op un kröpp de Diek ropp. Ober vun dor ut worr de Neevl man blots noch dichter. Em wor grääsi kold. In'e Fern kunn he een Licht erkenn, dat mutt de Büsumer Lüchttorn ween, un dat Neevlhurn tuut in kotte Afstänn.

He torkel de Diek op'e annere Sied rünner un höör nu dat liesn Plätschern vun't Meer gegn de Steen. Kiekn kunn he noch jümmers nich, de Neevl wor dichter, ober em düch, he mutt an Boodstrand ween, wo dat Woter man jüss mol een, twee Foot deep weer.

Jo, sehn kunn he nich, ober hörn. Ober wat he nu hör, dat kreech he rein gonnie op'e Reech: Dor tucker een Kohn an - jüss an Boodstrand! Dör de Neevl dör schien blots een düster Schaddn, un he höör dat Motornbrumm. Un denn seech he een Schippslatücht, so dich bie, as fohr dat Schipp an'n Foot vun Diek lang.

He höör swore Schreed op Deck - de Koptein. "Wuss no Huus?" reep de, "kumm an Deck, 'ck fohr di no Huus!"

"Nää!" Kassn harr 'n dickn Kopp, man so döösi weer he je doch nie, dat he sick doropp inlött. "Nää! Ick goh to Foot. Gau wull he utbüxn, dor pett he op een Steen un keem in't Schliddern un sitt op'n Achtersn."

Em weer bang tomood, un he wuss nich so rech, ob em de Knee vör Grääsn schloddern, or weil he soveel intus harr. So gau, as he dat mit sien Tadder man kunn, krabbel he op Hann un Fööt de Diek wor ropp un op'e annere Sied wor rünner. Ober - wat weer dat? Jüss weer he ünn ankoom, dor harr he wor Woter för sick un de Kohn mit de snookschn Koptein weer dor! "Stieg in, mien Jong! `ck fohr di no Huus! Alleen finns de Wech je doch nie!" reep he, un dat gonnie mol so unfründli.

De Koptein gluup to em röver. Much uck aans vull vun Neevl ween, kunn man em doch good erkenn. "Kumm her, mien Jong, schass mol sehn, bald büss tohuus in'e warme Stuuv."

Kassn wull nich, ober as he wor op'e Fööt weer, dor sett sien Been een no't annere 'n Schreed vöran - groodwech op de oole Kohn to. 't duer nich lang, un Kassn harr de Stricklöller, de de Koptein em rünnersmiet, tofotn. Sworfälli trock he sick dor hoch - un wupp weer he op'e annere Sied an Deck. De Koptein weer nu nich mehr to sehn, ober Kassn höör an't Grummeln in Buuk vun'n Schipp un ward wohr, dat dat Schipp Fohrt opnohm. He plier röver no't Land, ober dor, wo ebn noch de Diek weer, seech he man blots noch Neevl.

Wat nu? He höör de Welln sachn gegn de Schippsbug plätschern. De Koptein kunn he blots vun achtern sehn, he stunn dor seeker an Stüerrad un hool dat Stüer fast, as weer he dor anwussen. Bilüttn wor de Seegang duller, ut dat liese Schwankn wor een düchdi Schaukeln. Een scharpn Winn bloos Kassn düchti in't Gesich, dat he gau dat Gelänner griep un sick dor mit beide Hann fasshol. Ieskoole Gischt sprütt em in't Gesich, un `n Momang överlech he, ob he nich leever ünner Deck gohn schall, ober em schudder dorvör, wat he dor wull för Lüüd andreepn much. So hool he sick fass un tööv - bit dat mit'nmol 'n gewaldi Krach geev - de oole, morsche Kohn weer mit wat tosoomstött.

Dat Holt knaatsch un gnarr, un denn - Kassns Hart rutsch em in'e Büx - denn brook dat Schipp mit luud Getöös ut'nanner!

He kniep de Oogn to, dat kunn je blots 'n Droom ween. Wenn he de Oogn wor opmookt, denn lich he wiss in sien Bett! So ritt he se wor op, un seech direktemang in de hollen Oogn vun de Koptein, de vör em stunn, as kunn em dat Schwankn vun sien Schipp gonnix anhebbn. "Kumm mit ünner Deck!" fluster he em to. "Dor büss seeker."

De Oole wull Kassns Hann, de sick jümmers noch an't Gelänner fasskrall, losmookn. Ober Kassn wull nich. He kreeg de Koptein an sien zerfledderte greune Loodnjack tofotn. Un denn harr he de Fööt frie un pett, so dull as he man kunn, no de Koptein sien Knee. För 'n Momang weer de Koptein aflenkt, un jüss denn keem een groote Well op Deck un ritt Kassn ut de Hann vun Koptein - rin in't ieskoole Woter.


*


De See wor wedder ruhiger. Kassn harr de Oogn to un weer jümmers noch as dull an bevern vun sien Rangelei, dor krich he mit'nmol 'n sachn Pett in'e Rippn. He mook de Oogn een lütt Spalt op, dor seech he een grootn Gummisteebl. So fix, as he man kunn, griep he sick de un wull düssn Mistkerl to Fall brüngn. "Nää, ick will nich ünner Deck!" reep he.

Dor drung een Stimm an sien Ohr: "Kassn, du oole Suppkopp! Hess güstern oobnd mol wedder keen Enn finn kunnt?" Dat weer Odde Tuut, de sick dicht to sien Ohr rünnerböögt.

Kassn mook de Oogn ganz op, un dor seech he Odde dicht bie sick stohn. He rappel sick op. Wat weer ween? He lich an Diek, vun bobn bit ünn natt. Worüm weer he so natt? Dat Woter, de Storm, de oole Kohn un de Koptein mit de hollen Oogen! He seech dat aans noch nau vör sick - een grääsi Droom!

Odde wuss nich so rech, wat Kassn meen. Obglieks de beedn sick gonnie greun weern, treck he sick sien Jack ut un geev se Kassn. "Hier, hols di je suns de Dood!"

As Kassn se övertreck mark he, dat je noch jümmers wat in sien Hann holl: Een Stück fleddertn greun Stoff, de to de Jack vun de grääsi Koptein höört harr.

"De Dood?" dach Kassn still bie sick, "mi düch, de Dood bünn'ck man jüss noch vun'e Schipp sprungn!"


Erstveröffentlichung am 28. Februar 2003

1. Juni 2007